Wat het echt betekent om in een studentenvereniging te zijn

Wat het echt betekent om in een studentenvereniging te zijn

Er was eens een nederige underclassman, die zenuwachtig de trappen aan de voorkant van verschillende studentenverenigingen opliep naar een menigte vrouwen die hoogstwaarschijnlijk a) allemaal bijpassende t-shirts droegen b) zingend c) klappen d) te groot glimlachen e) alle bovenstaande.


Zelfs als degroepsdenkenmentaliteit maakte je bang, je wilde nog steeds 'vertakken en nieuwe mensen ontmoeten', 'meer betrokken raken', of misschien ging je door een breuk en had je iets totaal nieuws nodig om je energie op te richten (met een hele nieuwe pool van frat jongens aan de zijkant). Wat je redenering ook was, je bent door alle rekruteringshoepels gesprongen en hebt uiteindelijk de status van belofte bereikt.

Als je zoiets als ik was, was het begin van je studentenverenigingervaring zowel ongelooflijk opwindend als onhandig verwarrend - je maakte zoveel vrienden en werd uitgenodigd voor VIP-feesten en je was eeneen deel van ietsop deze nieuwe school die je soms overweldigend groot vond.

Maar tegelijkertijd vroeg je je af of het normaal was dat je je diepste, donkerste geheimen had verspild aan vrouwen die je pas uren eerder op Bid Day had ontmoet, waar je allemaal heel dicht bij elkaar moest staan ​​en op de foto moest met je brieven, ook al voelde je je eigenlijk heel nerveus en had je geen echt begrip van wat lid worden van een studentenvereniging zou betekenen.

In de loop van de volgende maanden kwam u erachter dat dit betekende dat u een thuis weg van huis had. Je had een plek waar je heen kon als je je verveelde tussen de lessen door. Je had meer dan 100 meisjes om te sms'en als je niet alleen naar de eetzaal wilde gaan. Je had andere meisjes die slechtere dingen hadden meegemaakt dan je je ooit had kunnen voorstellen, en dus leerde je van hen.


Je sloot vriendschap met meisjes die waren opgegroeid in totaal andere religies, culturen en werelden dan jijzijneigenlijk studentenverenigingen die uit meer bestaan ​​dan alleen je gemiddelde rijke blanke meisje), en je vond het leuk om te leren over dingen die je nog nooit had meegemaakt.

ik heb geen eetstoornis

Je nam nota van het meisje van wie de ouders een lelijke scheiding hadden doorgemaakt toen ze jong was, en je vroeg je af hoe ze er ooit doorheen was gekomen. Je ontmoette het meisje wiens beste vriendin was omgekomen bij een dronken auto-ongeluk op de middelbare school, en je was verbaasd over de manier waarop ze haar energie had gebruikt om te voorkomen dat anderen hetzelfde lot zouden ondergaan door te spreken op schoolbijeenkomsten. Je ontmoette het meisje wiens ouder stervende was aan kanker, en je berispte haar niet en veroordeelde haar niet toen ze ermee omging door 's nachts een black-out te krijgen. Je stopte haar gewoon in bed en ging bij haar zitten terwijl ze snikte en besefte dat je hart pijn kon doen om een ​​van je vrienden alsof de pijn de jouwe was. Je zussen hadden zich voor jou opengesteld en jij voor hen, en tegen de finaleweek raakte je in paniek omdat je voor een pauze afscheid van hen moest nemen.


Je raakte betrokken. Misschien heb je een functie ingenomen of had je de leiding over een commissie. Misschien ben je met je zussen op bezoek gegaan bij ouderen, heb je soep geserveerd in een daklozenopvangcentrum, heb je een kind bezocht dat kanker had in het ziekenhuis, of heb je op zaterdagochtend het afval en het afval van de campus opgeruimd (als het enige dat je er helemaal doorheen kreeg op die belachelijke vroege uren was het vinden van overblijfselen van de avond ervoor, zoals een gebruikt condoom op de stoep of iemands shirt dat op een veranda ligt uitgestrooid). Je gaf les aan die zuster die in je hoofdvak zat en moeite had om haar GPA vol te houden.

Je kwam dicht bij verschillende zussen en kreeg een band met dingen die dieper gingen dan alleen welke outfit je later aan de bar zou dragen, en toen mensen opmerkingen maakten over hoe meisjesstudentenclubmeisjes oppervlakkig en nep waren, schudde je gewoon je hoofd, wetende dat ze dat nooit konden begrijpen.


Je had misschien een beetje genomen en was zo dankbaar dat al je huisgenoten tot 3 uur 's nachts bij je bleven op de avond voordat Big / Little onthult om je te helpen je ambachten voor de vijfde keer opnieuw te schilderen, omdat je wilde dat ze perfect waren. Het kon je niet eens schelen dat er verf in je haar zat en dat je de dampen inademde, of dat je kleine houten vormen schilderde die echt heel nutteloos waren, of dat je net $ 500 dollar had uitgegeven aan een meisje dat jij had elkaar pas ongeveer 3 weken geleden ontmoet. Knutselen met je zussen was je hechtingstijd - het maken van dikmakende snacks en de belofte om de volgende dag samen naar de sportschool te gaan, belachelijke video's maken van je dansen op een of ander tween-popnummer, of praten over hoe je bang was dat je nooit van iemand zou houden opnieuw na de breuk die je net had meegemaakt. En hoe belachelijk het ook klinkt voor iemand anders, je dacht dat het leuk was dat je iets totaal zinloos deed voor iemand anders, alleen al omdat het opwindend voor hen zou worden.

Dan heb je waarschijnlijk een fase doorgemaakt waarin jullie allemaal waren: 'Fuck deze studentenvereniging, iedereen is een nepkreng.' 'Ze zeiden dat ik bij de werving niet over drinken of drugs moest praten? Hoe durven die teven mijn identiteit te verstikken! OH HEY POTENTIEEL NIEUW LID WIL MET MIJ BLAZEN? ' De nieuwe Raad van Bestuur was slecht en jij en je beste vrienden zouden ze niet laten denken dat ze je konden beheersen, vooral niet als ze op je neerkeken omdat je zoveel plezier had terwijl ze hard aan het werk waren en geobsedeerd waren door controle. Misschien zat u in de Raad van Bestuur en zat u in die lastige wisselwerking tussen het nemen van verantwoorde beslissingen voor het hoofdstuk en het besef dat alle anderen in het bestuur het te serieus namen.

Je had je 'groep' gevonden binnen de studentenvereniging en de andere 85 zussen irriteerden je waarschijnlijk of waren 'gewoon daar'. (Met uitzondering van een paar willekeurige waarmee je een hechte band had buiten je vriendengroep - de zus met wie je altijd naast je zat in je psychologieklas, de zus die je altijd belde als je in de stemming was om te roken, de zus die woonde bij jou thuis, dus je hing altijd rond tijdens pauzes ...)

hoe lang is harry stijl

Jij en je besties kregen samen een huis buiten de campus en groeiden ongelooflijk dichtbij. Je was op dat moment de hoogste klas, dus het kon je gewoon geen moer schelen om indruk te maken op de uitvoerende functionarissen, naar al je kapittelvergaderingen te gaan of studie-uren bij te wonen. Je was bevriend met een aantal van de mensen in posities, dus ze hebben je geholpen en hier en daar voor je gedekt - omdat je nu 21 was en je belangrijkere dingen te doen had dan een retraite voor zusterschap bijwonen, zoals een extreem kater zijn en beven en braak tot 12.00 uur naast uw bed.


Maar als een van de meiden die beloofde studie-uren durfde te missen, zou je uitroepen: 'GEEFT ZIJ ZELFS OM DEZE SORORITEIT ?! TOEN IK VERPLICHTE WERDEN WIJ GEEN STUDIE-UREN MISSEN! '

Toen was het tijd voor je laatste jaar. Je ging heen en weer tussen het gevoel dat je je studentenvereniging ontgroeid was (het was in ieder geval zoooo veel veranderd sinds je begon) en raakte in paniek dat je alles voor de laatste keer deed. De laatste thuiskomst-achterklep met [insert frat here], de laatste 6 uur 's ochtends setup voor Spring Recruitment, de laatste Inwijdingsceremonie.

Je had momenten waarop je oncontroleerbare angst zou hebben om een ​​baan te vinden, alleen om je Big je te laten bellen (van die verre plek die bekend staat als 'The Real World') om je te kalmeren en je eraan te herinneren dat je gewoon zou zijn prima, niet te benadrukken. Je vertrouwde alles wat ze zei omdat - duh! - ze had het net een jaar eerder meegemaakt en begreep alles wat je zei.

Er waren tijden dat je beste vriendin naar boven kwam en op je bed ging zitten en snikte omdat hij niet op haar school kwam. Je kalmeerde haar en bood aan om haar persoonlijke verklaring te bewerken voor haar andere toepassingen, maar niet voordat jullie allebei naar je favoriete bar gingen om wat te drinken en eten te halen en je gedachten af ​​te leiden.

Eindelijk was het jouw beurt om over te steken van zus naar alumna. Je voelde je alsof je in een roes zat, alsof je net had gezien hoe je Big en Grandbig (of Big-Big in sommige hoofdstukken) door dezelfde ceremonie gingen. Je keek de kamer rond en realiseerde je dat dit de laatste keer was dat je een paar van je zussen ooit weer zou zien, en het maakte je verdrietig, ook al maakten de meeste van hen je op een bepaald moment kwaad of was je niet super close met sommigen van hen. Je wist dat dit een keer in al je levens was waar je op één lijn zat, dezelfde ervaringen deelde, en nu gingen jullie allemaal in verschillende richtingen vertakken op je eigen paden.

Je trok je studentenverenigingenkoorden of stola's over je afstudeerjurk en herinnerde je de eerste keer dat die kleuren ooit aan je waren gehecht - tijdens je pinning-ceremonie. Je dacht aan het meisje dat je was toen je voor het eerst het huis binnenliep, en besefte dat je was uitgegroeid tot een zelfverzekerde, slimme, volwassen vrouw door alles wat je via deze organisatie had geleerd.

hoe lang duurt het voordat glycolzuur werkt?

Voor de rest van je leven, als mensen onbeleefde opmerkingen maakten toen ze erachter kwamen dat je in een studentenvereniging zat (dingen nabootsen als 'OMG laten we allemaal een foto maken met ons handsignaal!' Of reageren: 'Dus eigenlijk was je een hoer. ”), Lachte je gewoon en vertelde ze dat ze het nooit konden begrijpen, en je zou niet eens proberen het uit te leggen omdat ze dat nooit zouden doen.

  • Toen je dat sollicitatiegesprek voor je droombaan hebt gevolgd en het hebt geaccrediteerd voor alles wat je tijdens Recruitment had geleerd ...
  • Toen je geweldige tijdmanagementvaardigheden had en wist dat dit kwam doordat je evenwichtig schoolwerk had, een parttime baan, een functie in de Raad van Bestuur, een andere club waar je bij betrokken was geweest EN plezier had tijdens de universiteit ...
  • Als je wist hoe je je superieuren op kantoor moest respecteren, maar ook de moed had om te vertrekken als ze hun macht zouden misbruiken (omdat je afdeling trots was op een niet-tolerantiebeleid als het op ontgroening aankwam en je nooit iemands teef zou zijn) ...
  • Toen je 27 was en je studentenverenigingen allemaal samenkwamen om de eerste bruiloften van je gelofte-zusters bij te wonen en je rockte op de dansvloer zoals vroeger ...
  • Toen je 35 was en je Big je belde om je te vertellen dat haar man haar had bedrogen en dat ze kapot was en je dat weekend 3 uur naar haar huis reed om haar te helpen erachter te komen ...

Dit zijn enkele van de keren dat je stilletjes naar jezelf lacht en echt de waarde van je studentenvereniging begrijpt.

Dit zijn de tijden waarop je jezelf zult bedanken dat je de nederige onderklasse bent geweest die besloten om op reis te gaan via de trap aan de voorkant van het studentenhuis.